این مغزها قابلیت‌های شناختی ندارند اما بیشتر از کشت‌های بافت دوبعدی به ساختار و چیدمان سلولی مغز واقعی شبیه هستند و از چندین ویژگی ماند انواع مختلف سلول با قابلیت تشکیل سیناپس یا ارتباطات الکتریکی با یکدیگر برخوردارند که آن‌ها را برای اهداف تحقیقاتی به بافت واقعی مغز شبیه‌تر می‌کند.

این مغزها تنها یک سوم میلیمتر عرض داشته و بطور طبیعی با تراکم مشابه مغز موش‌ها شکل گرفته‌اند. آن‌ها به ریزالکترونیک‌ها یا تاسیسات کشت بافت مورد استفاده در سایر شیوه‌ها و یا برخورداری از چارچوب‌های کلاژنی مصنوعی نیاز ندارند. این سازه‌ها ابتدا با جداسازی نمونه‌های بافت برای دستیابی به چیدمان مناسب سلول توسط سانتریفیوژ شکل می‌گیرند و سپس این سلول‌ها در قالب‌های آگاروز که توسط شرکت نوبنیان MicroTissues ساخته شده‌اند، کشت می‌شوند.

به گفته محققان، کره‌ها طی دو تا سه هفته به ایجاد شبکه‌های عصبی سه‌بعدی پیچیده می‌پردازند و هزاران مغز کوچ را می‌توان از یک نمونه کوچک بافت زنده یک موش ایجاد کرد. دیان هافمن کیم، رهبر این پژوهش، در ابتدا این روش را برای ایجاد مدلی برای آزمایشگاه خود توسعه داد که در آنجا این مغزهای کوچک برای مثال پلت‌فرمی را به منظور آزمایش پیوند سلول‌های عصبی برای درمان بیماری پارکینسون ارائه می‌کرد.

این شیوه همچنین می‌تواند نیاز به استفاده از حیوانات را در تحقیقات علوم اعصاب کاهش دهد. در حالیکه تحقیقات قبلی منجر به تولید مغز‌های آزمایشگاهی پیچیده‌تر شد، محققان معتقدند این روش به بهبود دسترسی کمک خواهد کرد. یو تینگ دینگل، مولف این تحقیق اظهار کرد: دسترسی به این مواد بسیار آسان است و مغز‌های کوچک به سادگی ساخته می‌شوند. این امر به همه آزمایشگاهها اجازه انجام انواع آزمایش‌ها را می‌دهد.
مقاله مربوط به این پژوهش اخیرا در نشریه Tissue Engineering: Part C منتشر شده است.

اخبار علمی - ایسنا